PROLOG

Zapewne też wiecie, jak smakuje samotność - to gorzkie uczucie pod językiem? A zwłaszcza kiedy przypominasz sobie o czymś, czego już nigdy nie odzyskasz. Od prawie roku budzę się w nocy, zapalam lampkę obok łóżka, biorę zapalniczkę, papierosa i wychodzę się przewietrzyć na balkon. Oczywiście ta wersja obowiązuje tylko wtedy, gdy udaje mi się choć na moment zasnąć. Na początek myślałam, że to wina lamp na sesjach, które towarzyszą mi praktycznie codziennie, ale nie. To samotność.

Samotnością posypał moje życie Erick, gdy dwudziestego stycznia zaraz po przebudzeniu powiedział mi, że jest ze mną z przyzwyczajenia, nie z miłości. Spakował swoje wszystkie rzeczy, które miały być wkrótce nasze i około ósmej był on, byłam ja, ale nas już nie było. Już nigdy razem. Podły idiota.

Jak więc nie wytłumaczyć faktu, że mam dosyć samotności, dosyć pustego mieszkania i tego, że tak szaleńczo szukam miłości? Obecnie zalogowana jestem na trzech  portalach randkowych. Chyba nic z tego nie wyjdzie. Podobno w internecie najłatwiej znaleźć męża. Ale jak mam znaleźć sobie jakiegoś męża, jak nie umiem nawet odkopać jakiegoś porządnego maila wśród tych od zboczeńców? Oprócz jednego, wyjątkowego. Ale nie chcę być sama. Już nigdy.
Może on mi w tym pomoże?

***

O matko, nie wierzę. Ja to naprawdę napisałam. To nie jest idealne, ale nareszcie się przełamałam i zaczęłam pisać własnego bloga z opowiadaniami. Dziękuję wam, że ze mną jesteście (jeśli oczywiście jesteście). Może wiecie, że potrzebna jest mi motywacja? Proszę was o komki!